Voor de verandering hebben we vannacht allebei goed geslapen. Sinds gisteravond 22:00 uur regent het en daardoor is het meteen een stuk koeler. Vanochtend hebben we eerst maar eens van hotelkamer gewisseld: ons toilet zat dusdanig verstopt dat er iets moest gebeuren. Naderhand blijkt dat we geen toiletpapier mogen gebruiken. Dat staat namelijk op de deur van de ‘badkamer’ van onze nieuwe kamer, maar helaas niet op onze oude kamer. Je dient hier gebruik te maken van een slang en je kont (sorry) af te spoelen met water.

Na een lekker bakkie Lavazza koffie in de best wel luxe shoppingmall aan de Maliboro Street (ze beginnen ons daar al te kennen), gaan we richting het Kraton (paleis van de sultan). Daar zijn we al eens eerder geweest, maar toen was er gezang te horen op de binnenplaats. Nu hopen we een originele dansceremonie mee te maken.

En die is er! Bijzonder fraaie kostuums en met veel passie en controle over hun lichaam wordt de dans door verschillende, zowel mannelijke en vrouwelijke dansers ten uitvoering gebracht. Met enige fantasie is er ook nog een soort van verhaal in te herkennen. In ieder geval veel boeiender dan het schimmenspel van gisteravond!

Na een lekkere lunch in een plaatselijk tentje (we passen ons al steeds meer aan aan de lokale omstandigheden en kijken nog maar van weinig vreemd op), willen we richting reisbureau om ons tripje naar de Prambanan te boeken. Maar voordat we het restaurantje uit kunnen lopen, krijgen we van de eigenaresse een doek mee. Een doek waarin hier babies worden gedragen in plaats van een kinderwagen te gebruiken. Mirjam had namelijk aan de dame gevraagd hoe nu precies zo’n doek gedragen/geknoopt moet worden. Aardig van die dame hè? Ze zegt geen fooi te willen ontvangen, maar helemaal zeker zijn we er niet van…

Zo’n 17 km naar het oosten ligt de Prambanan. Net als de Borobudur een monument dat je gezien moet hebben. Een andere overeenkomst is dat we ook hier ‘overvallen’ worden door kinderen van rond de 12 die hun Engels in de praktijk willen brengen. Je moet dan ook niet raar opkijken als ze je ’s middags aanspreken met “Good morning mister”. Foto’s, adressen en handtekeningen van ons zijn enorm populair. Mirjam vindt het als snel wel best, maar ik kan die aarzelende en verlegen blikken niet weigeren: kom maar met ons op de foto hoor! Als grap gaan we ook maar eens foto’s van hun maken, we hebben inmiddels een hele collectie. Iemand doet de suggestie om er maar geld voor te vragen; zo zouden we onze vakantie kunnen terugverdienen…