’s Middags bezoeken we de Borobudur. Via een reisbureautje hebben we een tripje geboekt met een minibusje naar het Unesco-monument zo’n 40 km verderop. De maximale groepsgrootte zou 12 personen bedragen, maar we blijken met z’n… tweeën te zijn. Het busje waarin we zitten is nogal aan vervanging toe, maar de airco doet het! We hebben de zgn. Borobudur Sunset-trip geboekt. Hierbij is het de bedoeling dat je een geweldige zonsondergang te zien krijgt. Helaas regent het op de heenweg en is het nogal bewolkt. Eenmaal aangekomen houdt het op met regenen en is de temperatuur een stuk aangenamer geworden. De tientallen mensen die ons een paraplu te huur aanbieden (ja ja, ze spelen hier goed in op vraag en aanbod), zijn dus helaas te laat.
Dan de Borobudur zelf, die is erg indrukwekkend. Geen wonder dat het jaren geleden door z’n fundering is gezakt, zo groot is het. Voordat dit toch allemaal klaar was, daar zijn echt jaren overheen gegaan. Het meisje dat ons begeleidt blijkt maar weinig van de Borobudur af te weten, maar gelukkig hebben we zelf al e.e.a. in de reisgids gelezen en zijn we sowieso niet echt geïnteresseerd in het hele levensverhaal van Boedha dat is uitgebeeld in allerlei reliëfs in de volle breedte (of moet ik zeggen rondte) van het monument. Niet dat onze gids dat verhaal wel zou kunnen vertellen… Ik hoop snel foto’s toe te kunnen voegen.
Bovenop stuiten we op een grote groep ‘studenten’ van rond de 12 jaar uit het Oosten van Java. Of we met hun op de foto willen? We kijken eerst achterom om te kijken of ze iemand anders bedoelen, maar nee, ze willen echt met ons op de foto. Als ik de gids goed begrepen heb, kunnen ze daarmee studiepunten verdienen, want hé, ze hebben immers hun Engels in de praktijk gebracht (verder dan ” hé mister, how are you?” komen ze overigens niet). We (oké Mirjam, met name ik) voelen ons net filmsterren, zoveel fotoapparaten komen er ineens tevoorschijn. Maar het blijft leuk om te zien hoe ze je verlegen aan kunnen kijken, nog te bang om iets te zeggen, laat staan te gebaren…
Bij de uitgang van het complex is een compleet dorp aan souvenirstalletjes gebouwd, maar omdat het bijna sluitingstijd is, komen we er zonder al te veel nee schudden goed vanaf (@Pa, niet te vergelijken met de souvenirstalletjes bij de Chinese Muur, weet je nog?).
Recente reacties