Op deze vrijdag de 13e besluiten we het Sydney Opera House (SOH) eens nader te bekijken, dat is toch wel het symbool van Sydney. Het ligt bijna aan het eind van de straat waar we overnachten, dus dat is een makkelijke wandeling. Ondertussen duiken we links en rechts winkels in, Mirjam voelt zich helemaal thuis hier. Eigenlijk willen we een voorstelling boeken in het SOH, maar dat wat we hebben uitgezocht is natuurlijk uitverkocht of wordt pas opgevoerd op het moment dat we Australië alweer verlaten hebben. We kiezen daarom maar voor de Sydney Opera House Tour, een rondleiding van een uur.

Ons valt beiden op dat de magie die het van buiten heeft (zeker van een afstand), aan de binnenkant absoluut ontbreekt. Het is duidelijk dat het gebouw begin zeventiger jaren (in 1973 om precies te zijn) is geopend en dat er sindsdien maar weinig aan is gedaan. Alles ziet er qua kleurstelling echt jaren zeventig uit (en niet eens op een mooie manier). De zalen (zes stuks in totaal) zijn wel mooi, maar niet om van om te vallen. De Deense ontwerper had blijkbaar bepaalde ideeën die ons wat minder aanspreken. Ik zou graag eens met een klodder verf aan de slag gaan…

Vanmiddag splitsen Mirjam en ik ons op. Mim gaat shoppen (moet niet moeilijk zijn, shops overal waar je kijkt) en ik zit momenteel bij McDonalds (!) in de kelder waar een stuk of 100 computers staan. Meer dan de helft daarvan is bezet door Aziaten die zitten te gamen (rare jongens die Aziaten). Ik ga ondertussen eens kijken of ze hier in Sydney ook mediabureaus kennen…